Leczenie zaburzeń
Każdemu człowiekowi przytrafiają się trudne sytuacje, które wymagają siły psychicznej. Zdarza się, że jakaś sytuacja życiowa np. rozwód, śmierć w rodzinie czy choroba, z różnych przyczyn przekracza naszą zdolność do poradzenia sobie z nią.
Często sytuacja załamania nerwowego jest wynikiem nieradzenia sobie z wcześniejszymi trudnymi sytuacjami.
Załamanie nerwowe nie musi jednak wiązać się z trudną sytuacją życiową, a ze słabą kondycją naszej psychiki. Dlatego tak ważna jest kondycja i stan naszej psychiki, ponieważ umożliwia nam przeżycie trudnych sytuacji życiowych bez załamania nerwowego.
Psychoanalitycy leczą przede wszystkim osoby, które cierpią z powodu nerwic i zaburzeń osobowości. Mogą to być różnorodne objawy, takie jak lęki, fobie, czynności i myśli natrętne, zachowania impulsywne czy zaburzenia nastroju. Czasami psychoanalizie poddawane są także osoby cierpiące z powodu choroby psychicznej, czyli psychozy. Według psychoanalityków źródłem psychoz mogą być głębokie zakłócenia rozwoju we wczesnych okresach życia. Podejmując decyzję o leczeniu pacjenta psychotycznego psychoanalityk na ogół współpracuje z lekarzem psychiatrą, który w razie konieczności stosuje farmakoterapię.
Depresja i lęki
Depresja to przejściowe i szybko przemijające pogorszenie nastroju. Dla wielu osób jest to poważna choroba, która wymaga leczenia. Obejmuje grupę schorzeń określonych jako „zaburzenia afektywne”.
Przygaszony nastrój depresji odpowiada za utratę wizji przyszłości, a w konsekwencji za zaburzenie poczucia wpływu i kontroli.
Można wyróżnić kilka typów depresji. Jedną z najstarszych jest depresja endogenna, która ma następujące podstawowe objawy:
- obniżenie podstawowego nastroju przeżywane przez chorych jako stan smutku, przygnębienia, niemożność przeżywania szczęścia i zadowolenia z wykonywanych czynności, które kiedyś sprawiały radość. Obniżenie nastroju jest niezależne od zdarzeń bieżących i nie ulega większym zmianom w kolejnych dniach.
- obniżenie tempa procesów psychicznych i ruchu przejawiające się spowolnieniem tempa myślenia, osłabieniem pamięci, poczuciem pogorszenia sprawności intelektualnej, spowolnieniem ruchowym osiągającym niekiedy stan wycofania z aktywności, niechęci do wychodzenia z domu i wykonywania wysiłku. Czasami zamiast tego występuje niepokój ruchowy.
- zaburzenie rytmów biologicznych, zwłaszcza zaburzenie rytmu snu i czuwania, które występuje w dwóch wariantach: zwiększenie potrzeby snu lub znacznie zmniejszonej ilości snu nocnego z jego spłyceniem, częstym budzeniem się, wczesnym porannym budzeniem się i występowaniem koszmarów nocnych. Przejawem tych zaburzeń jest również dobowe wahanie nastroju z najgorszym samopoczuciem rano i polepszeniem nastroju wieczorem oraz u kobiet zaburzeniem miesiączkowania.
- lęk występuje jako wolno płynące doświadczenie, falująco nasila się.
Bez względu na przyczyny i rodzaj depresji najistotniejsze jest to, aby osoba chora mogła znaleźć zrozumienie swojego stanu i poczuć, że nie jest samotna z tym doświadczeniem. Ważne jest, aby w sposób empatyczny pomóc jej zrozumieć przyczyny tego długotrwałego stanu i przeżyć je oraz znaleźć sens i perspektywę przyszłości.
Praca psychoterapeuty polega na głębszym rozumieniu tego, co się dzieje w osobie korzystającej z pomocy. Polega na towarzyszeniu jej przy wewnętrznej pracy, zrozumieniu i poukładaniu myśli, potrzeb i uczuć, po to, aby stany depresji nie występowały z takim nasileniem i w konsekwencji ustąpiły.
Teoria Freuda zakłada, że w przypadku depresji przeżywana jest utrata obiektu wewnętrznego, którym może być uwewnętrzniona postać rodzicielska lub pewne jej aspekty bądź też marzenie, fantazje, oczekiwania.
Osoby depresyjne to takie, które we wczesnych relacjach z opiekunem, matką, doświadczyły wiele frustracji.
Osoby depresyjne, to takie, które miały wiele złych doświadczeń w relacji z matką, we wczesnym okresie życia, a w dorosłym życiu wchodzą w relacje z osobami rozczarowującymi, frustrującymi ich potrzeby. Zamiast zezłościć się na taką osobę, wyrazić pretensje, albo rozstać się z nią, u osób depresyjnych powstaje poczucie winy, a złość i agresja jest kierowana przeciwko sobie, przyjmując czasem postać myśli samobójczych.
